قرار بود راجع به کافه وصال بنویسم.
دلم نیومد هیچی نگم.بالاخره س اومد تهران و قرار گذاشتیم که ببینمش.اخر خیابون سنگفرشی خوشگل مظفر اونجایی که میره تو کوچه مینو که برسه به میدان ولی عصر تو یه کافه ای قرار گذاشتیم.اسمش دیگه وصال نیست.تو وبلاگش خونده بودم راجع به کافه وصال با مبل های سفید.نه دیگه اسم کافه وصال بود و نه دیگه مبل های سفیدش سر جاش بودن.اون ته ته روی یه مبل قرمز خیلی دراز دیدم که نشسته و داره نمیدونم چیکار میکنه.جلوش زیر یه در چهار تا پایه گذاشته بودن و کرده بودنش میز:)
نشستیم.من روی أون مبل قرمز دراز و اون روی صندلی فی بغلی.یه جعبه روی میز بود و همون اول گفت که این مال توعه.منم دیدم وقتشه و اون جعبه ی بنفش سنگ ها رو بهش دادم و چقدر خوشحالم که چقدر کیف کرد باهاش.
چقدر خوشحال شدم که دیدمش و چقدر خوشحالم که دارمش.چقدر حرف های خوبی بم زد راجع به دوستی و انسانیت و آرامش و خودافزایی و از همه مهم تَر هم افزایی.نمیدونی چقدر ناراحت شدم رفیق که نتونستم وقتی شیر چشات خراب شده بود کمکت کمک و دستت رو بگیرم و بگم دردت به جونم.حتی نمیدونم چی باید بگم یا چیکار باید کنم که اروم شی
وقتی داشتم براش از گوسان میگفتم و این که خیلی خوبه حتما برو اینا بم گفت که نه بیا با هم بریم:) و من در حالی که میدونم نمیتونم همچین چیزی رو تجربه کنم داشتم میگفتم که بت خبر میدم این هفته بریم و بعد این فکر میکردم که با بهترین رفیق رفتن پیش نویسنده مورد علاقت چه لذتی داره
و وقتی حس کردم چقدر از بقیه روزام حالم بهتره که از میدون ولی عصر تا خود تئاتر شهر با هم پیاده اومدیم تو دل شب.اونم در حالی که کیفامون جفت هم بود و دقیقا از یه جا خریده بودیم و مث دو تا بچه دو قلو که از مدرسه برمیگردن با هم راجع بعد هرچیزی که ما رو یاد زندگیمون نندازه حرف زدیم.وقتی موقع رفتن دست دادیم حس کردم چقدر دستش گرمه و تنها چیزی که به ذهنم رسید این بود که چقدر خوبه همچین رفیقی دارم.رفیقی که اینقدر دوستش دارم.از این جا تا پیش سارا.حتی بیشتر:))
درباره این سایت